Ancak Ka’b-ül Ahbâr ile alâkalı meşhûr olan haber şöyledir: Hazret-i Ömer “radıyallahü anh” halîfe iken, Şâmda onunla görüşerek müslimân oldu. Sa’îd bin Müseyyib “radıyallahü anh” anlatır: Abbâs “radıyallahü anh” Zemzem kuyusunun yanında oturuyordu. O sırada Ka’b-ül Ahbâr huzûruna geldi. Ka’b-ül Ahbâra ne mâni’ vardı ki, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” zemânında ve Emîr-ül mü’minîn hazret-i Ebû Bekrin “radıyallahü anh” zemânına kadar îmân etmekde gecikdin, dedi. Bunun üzerine Ka’b-ül Ahbâr şöyle anlatdı: Babam bana Tevrâtdan ba’zı şeyler yazıp verdi. Bununla amel et, dedi. Tevrâtı mührledi ve o mührü açmamam için bana yemîn etdirdi. İslâmiyyet gelince, islâmdan dahâ hayrlı birşey bulunmadığını gördüm. Kendi kendime, babam benden ba’zı bilgileri ve haberleri gizlemişdir, diyerek, mührlediği Tevrâtın mührünü söküp okudum. Onda Muhammed aleyhisselâmın ve ümmetinin sıfatları yazılı idi. Bunları okuyunca geldim ve îmân etdim.

• Hicretin onuncu senesinde Cerîr bin Abdüllah “radıyallahü anh” Yemenden Medîneye gelip, müslimân oldu. O Medîneye gelmek üzere iken, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” hutbe okurken, şu kapıdan bir kişi gelmek üzeredir. O Yemen ehlinin en fazîletlisi ve eşrefi olsa gerekdir, buyurdu.

Cerîr bin Abdüllah at üstünde duramazdı. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” mubârek eliyle göğsüne vurdu. Elinin izi göğsünden hiç gitmedi. Allahım onu sâbit kıl, hidâyete erdir ve hidâyete erdirici eyle, diye düâ etdi. Ondan sonra hiç atdan düşmedi.

• Hicretin onuncu senesinde, Tay kabîlesinin hey’eti Medîneye gelip, Resûlullahın “sallallahü aleyhi ve sellem” huzûrunda müslimân oldular. Aralarında kabîlelerinin reîsi ve ileri gelen bir kimse olan Zeyd bin Hayl de vardı. Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” ona Zeyd-ül-Hayr ismi verdi ve şimdiye kadar arablardan her kimin fazîleti bana anlatılmışsa o kimseyle karşılaşınca anlatılandan az olduğunu gördüm.