Dışarı çıkınca, Serezli Ahmed Beğ adında birisi ile karşılaşdım. Beni arıyormuş. (Efendim, Osmânlı devlet adamlarından Sa’îd Muhîb efendi “rahime-hullahü teâlâ” yola çıkdığınızı işitip, sizi görmekle şereflenmek istiyor. Zahmet buyurup, gelirseniz, çok sevinecekdir) dedi. Konağa gitdik. Muhîb efendi, büyük bir nezâket ile ve saygı ile karşıladı. (Kabûl buyurursanız, vapurla İstanbula birlikde gidelim) dedi. Ertesi gün, Mısr vâlisi Muhammed Alî pâşadan “rahime-hullahü teâlâ” üç kese para geldi. Vapurla İstanbula geldik. Yirmibir gün, vapurda karantinada kaldık. Cum’a günü, vapurdan çıkınca, doğru Eyyûb sultâna gitdim. Hâlid bin Zeyd hazretlerini “radıyallahü teâlâ anh”[1] ziyâret edip, kendisine garîb bir müsâfir olduğumu kalbimden geçirip, yardım etmesi için yalvardım. Eyyûb câmi’inde, Cum’a nemâzını kıldıktan sonra, cemâ’at ile birlikde türbeye girdik. Bir yanda oturdum. Bilmediğim bir zât, (Nereye gideceğiz? Emr ediniz efendim!) dedi. Arkamdan, birisi, sırtıma yumruk vurup (emr olunan yere) dedi. Yolda giderken:
-Arkama yumruk vuran kim idi dedim.
-Onun ismi Mahmûddur. Eyyûb ehâlisi, kendisine meczûb derler dedi.
-Beni nereye götürüyorsunuz dedim.
-Bendeniz, eski ser kâtib-i yârî ve şimdi ser asker (Harbiye nâzırı) olan Mustafâ Nûri pâşanın “rahime-hullahü teâlâ” adamıyım. Sizi bulmağı emr buyurdu.
-Mustafâ pâşa ile tanışmıyoruz. Acabâ, niçin böyle emr verdiler?
-Orasını bilemem. Adınızı saygı ile söyliyerek, sizi beklediklerini bildirdiler.
-Beni bilmez idin. Eyyûbde hiç bilen de yokdur. Acabâ yanlışlık olmasın dedim.
-Hayır efendim! Pâşa hazretleri beni gönderirken, (Bugün Eyyûbde, Cum’a nemâzından sonra, şöyle mubârek bir zât bulacaksın. Saygı ile, edeb ile, alıp buraya getir) dedi. Şeklinizi anlatdı dedi.
Bu sözleri işitince, Mustafâ pâşanın ma’nevî bir işâret aldığını düşündüm. Karşısına çıkınca, büyük bir nezâket ile ve edeb ile karşıladı. Efendim, benim müsâfirimsin. İstediğin kadar kalırsın.
—
[1] Hâlid bin Zeyd Ensârî 50 [m. 670] de İstanbulda vefât etdi.